ساقی نامه

#شاید_موقت

هشدار: پر از غم و غصه و غر!

حدود 10-11 سال پیش که وبلاگ می نوشتم، دوران راهنمایی و دبیرستانم بود. با هرکسی بحثم می شد، کوچکترین و گاهی بی ارزش ترین اتفاقات باعث میشد وبلاگمو باز کنم و توش خودم رو خالی کنم.

بعد از حضور در متمم که تصمیم گرفتم دوباره وبلاگ بنویسم، این بار وقت کسایی که شاید حتی به تصادف وبلاگم رو باز میکنند، برام ارزشمندتر شد و همین احتمالا باعث شد خیلی حرفا رو نگم. از خیلی غصه ها ننویسم و سکوت کنم چون بنظرم اینجا، جای خالی کردن غم و غصه و غرغرای من نیست...

چطوری میشه سکوت کرد و هیچی نگفت؟

چجوری باید این دردها رو تحمل کرد؟

تصمیم گرفته بودم از کانال ها و رسانه ها خودم رو دور کنم تا اخبار و شایعات وقت و انرژیم رو نگیره اما رویدادهای این روزها فراتر از اخبار و شایعاته.

درسته که درد باید آدم رو قوی تر کنه اما واقعا باید سکوت کنیم و تماشا کنیم؟

همت ما برای رشد خودمون تنها جوابِ دندان شکن برای حوادث این روزهاست؟!

واقعا نمیدونم چه باید کرد.

تلخه، سخته، غم انگیزه...

پ.ن: چون این جا وبلاگمه و قراره توش خودم باشم، در گوشی میخوام یه حرفیو به کسایی بزنم که صدام به گوششون میرسه. نه برای مبرّا کردنِ خودم که برای اینکه همو بیشتر دوست داشته باشیم. لزوماً کسی که چادری و مذهبی هستش، فکر و عملکردش همسو، هم‌جهت و تاییدکننده‌ی عمل کسایی که دارن برا مملکت تصمیم میگیرن، نیست. این نگاه واقعاً آزاردهنده ست. بیاین همو بشناسیم و نه بعدش، بلکه اصلا همو قضاوت نکنیم.

بخش های کوتاهی از کتاب هنر ظریف بی خیالی رو اینجا با شما دوستان عزیزم به اشتراک می گذارم. شاید این کتاب رو خونده باشید اما خب من هم این بخش هاش رو بارها و بارها خوندم و خیلی دوستش دارم:

این نوشته بیشتر حالتِ درد دل و شاید غر زدن داشته باشه، به همین خاطر از ابتدا می گم که آگاهانه به خوندن ادامه مطلب بپردازید :)

کلاسِ سئو که تموم شد، وارد بخش دوم کلاس یعنی دیجیتال مارکتینگ شدیم. از ابتدای ترم استادِ سئو بهمون توصیه کرده بود که اهلِ بحث (نه جر و بحث) باشیم و از نقدِ (به‌جای) بزرگان نترسیم.

و من از اون روز خیلی خیلی رو رفتارِ این جامعه حساس شدم. شاید در اثرِ همین توصیه استاد بود که (بعضی) بچه های کلاس حس کردند هرچی صداشون بره بالاتر، دیجیتال مارکترتر هستن! و ضایع کردنِ همدیگه جلویِ جمع یک نقطه قوت برای یک دیجیتال مارکتر به حساب میاد. مخالفتِ الکی با حرفای همدیگه، نشونه استحکام و ثبات شخصیتیه.

راستش یکی از موانعی که باعث می شه دیر به دیر این جا بنویسم اینه که بنظرم حرفی برای گفتن ندارم. در واقع حرف مفید، نه صرفاً این که چه کردم و چه می کنم ولی خب دوست ندارم این جا خالی بمونه. برای همین ناچارم گاهی با همین پراکنده نویسی ها به روزش کنم، بلکه کم کم بتونم محتوای اثربخش بنویسم :)

این روزها بیشتر مشغول کارای سایتی که راه انداختیم هستم. در واقع هنوز برای پیش بردنش یک نفرم، منظورم کار آپدیت و گذاشتن محتوا و این جور چیزهاست و همین طور کار مربوط به طراحی سایت و سئو.

فضایی که توش کار می کنم شاید بیش از اندازه خشک و رسمی باشه اما دلم می خواست با این سایت یک جورایی ساختارشکنی کنم و مسیری رو برم که ایده آل خودمه، هرچند نمی شه آدم فقط به ایده آل های خودش فکر کنه چون وقتی قراره فعالیتی تبدیل به تجارت بشه، تنها نظر من مهم نیست منتها بنظرم می شه به مرور فضا رو تغییر داد...

1.

شاید امسال اولین سالی بود که بعد از تولدم انقدر هنوز بهش فکر می‌کنم. بعد از گذشت 20 روز، هنوز شوکه‌ام.

راستش انقدری زندگی رو شوخی گرفته بودم که وقتی به خودم اومدم و دیدم که 25 ساله شدم، واقعاً حس عجیبی بهم دست داد؛ البته صادقانه اگر بخوام بگم، حس بدی پیدا کردم. انگار یهو باورم شد که واقعاً بزرگ شدم. واقعاً روزا و لحظه‌های خیلی جدی زندگیم رو دارم می‌گذرونم و از فکر اینکه به اندازه‌ی یک شخص 25 ساله، برای رشد و پیشرفت خودم تلاش نکردم، خیلی حس و حال غم‌انگیزی بهم دست میده.

این روزها یک جورِ دیگه دارم قشنگیای زندگی رو حس می‌کنم. حقیقتش وقتی تو کلاس‌هایی که ثبت‌نام کردم حاضر می‌شم و با کلاسای دانشگاه مقایسه‌ش می‌کنم، واقعاً با خودم فکر می‌کنم ما چقدر از عمرمون رو اونجا تلف می‌کنیم. کارهای اساتید واقعاً خیلی ارزشمند و قابل احترامه و من اصلاً این رو زیر سوال نمی‌برم؛ بلکه فضای یادگیری و محتوای یادگیری منظورمه؛ محتواهایی که هیچ‌وقت بدردمون نخوردن و فقط مغزمون رو اشغال کردن.  کلاس‌های بی‌روح و بی‌نتیجه... بدون این که بشه ازشون در زندگی واقعی استفاده کرد.

#برای_خود_نوشت

- قواعد نگارشی رعایت نشده و ممکنه برای دوستان ِ نویسنده آزاردهنده باشه

امشب داشتم پایِ تخته برای خودم انواع روابط رو مورد بررسی قرار میدادم. به یک سری نتایج رسیدم که البته جدید نیست ولی جدیه!

من روابط رو برای خودم به 5 دسته تقسیم کردم.

- خانواده

- عاطفی

- دوستی

- کاری

- آشنایی (در و همسایه، هم کلاسی و...)

خیلی وقتا پیش اومده وقتی در یک بحران کاری قرار گرفتم یا سرم خیلی شلوغ شده، کل کارای دیگه م رو تعطیل کردم و با خودم گفتم هر وقت این کار تموم شد میرم سراغشون. شاید همین اواخر (بعد خوندن کتاب هنر ظریف بی خیالی) به خودم اومدم که اصلا قرار نیست وضع تغییر کنه. من اگر قراره در مسیری که خودم دوسش دارم قرار بگیرم، دائما باید کار کنم و کار کردن هیچ وقت تموم نمیشه. نباید منتظر تموم شدن پروژه ها باشم تا برم سراغ یک تفریح یا کاری که دوسش دارم اما لزوماً به حرفه م مربوط نمیشه. 

قبلنا میخواستم سینما برم، می‌گفتم الان ذهنم درگیر یک پروژه ست

- دارم تلاش می کنم کارهای ضروری که مدت هاست پشت گوش انداختم (کارهایی شبیه گرفتن کارت ملی جدید!) رو پیگیری کنم.

- تصمیم گرفتم تا وقتی مطمئن نیستم که قراره با گوشی فیلم ببینم یا پادکستی رو گوش بدم، با خودم هندزفری به بیرون خونه نبرم. شاید برای خیلی ها قابل درک نباشه ولی حالم خیلی بهتر از قبل شده. به دلیل گوش دادن بیش از حد به موسیقی با هندزفری(حتی موسیقی های بسیار زیبا و سنتی از همایون شجریان و شهرام ناظری و...)، یک جورایی دچار اعتیاد بهش شده بودم و من جزء اون دسته افرادی‌ام که باید چیزیو از دسترسم دور کنم تا به اعتیادم برنگردم! خلاصه این که از این اقدام خیلی راضی ام و فعلا قصد دارم بهش ادامه بدم...