ساقی نامه

حدود 32 روز پیش تصمیم گرفتم که اینستاگرامم رو برای همیشه حذف کنم. یک جورایی برام تبدیل به یک خونه شده بود که نمی‌تونستم ازش دل بکنم. هرچند هنوز هم معتقدم که برای بعضی اهداف می‌تونست مؤثر باشه ولی من نهایتاً به این رسیدم که هیچ جوره برای شخصِ من، ضررهاش با فوایدش قابل مقایسه نیست، بنظر خودم روزای خوبی تصمیم به این کار گرفتم چون بخاطر امتحانات دانشگاه و کارام انقدری درگیر بودم که اصلاً بود و نبودش رو احساس نکردم و هنوز هم بعد 32 روز اصلاً حس نکردم چیزیو از دست دادم. جای خالیش حس نمی‌شه. انقدری فکر و ذهنم در مقایسه با قبل آزادتر شده که خیلی راضی‌ام از کاری که کردم. اون روز با خودم تصمیم گرفتم پل‌های پشت سرم رو خراب کنم تا هیچ‌جوره فکر برگشت به ذهنم خطور نکنه و حالا خوشحالم از تصمیم اون روزم.

نعمت بزرگیه که خدا آدمایی رو سر راهت قرار بده که در شناختِ نقاط ضعفت، بهت کمک کنند. حتماً برای همه پیش اومده که یه وقتایی واقعاً می‌دونیم یه جای کار می‌لنگه، می‌دونیم یه مشکلی داریم ولی نمی‌دونیم چیه؟ و این واقعاً خیلی آزاردهنده‌ست. گاهی بعضی مشکلات رو فقط آدم‌های بیرون از تو می‌تونن ببینن و بهت بگن و داشتنِ آدم‌هایی که واقعاً خیرخواهانه این کار رو بکنند، یه نعمت بزرگه، خیلی بزرگ؛ کسانی که از ترس ناراحت‌شدنت، عیوبی که رفعش می‌تونه باعث ارتقائت بشه رو ازت پنهون نمی‌کنند و حواسشون هست که با نیت خیر این کارو بکنند و نه با تحقیر!
هرچند شناخت‌دادن از هر نوعی که باشه‌، می‌تونه باعث رشدت بشه... 

#کوتاه_نوشت

#پست_اینستاگرامی

استاد می‎گفت تو عالمِ کار یه قانونی داریم، اینجوریه که حتی اگر با مدیرت توافق کنی و خودت هم راضی باشی که از حقوق مشخص شده به عنوان حقوق وزارت کار کمتر بگیری، به لحاظ قانونی حق این کار رو نداری!  (امیدوارم درست متوجه شده باشم.)

می‌گفت: عزّت نفس هم همینطوریه...

خیلی وقت بود که دلم می‌خواست در کلاس «فن بیان» شرکت کنم اما هر بار به بهانه‌ای اقدام نمی‌کردم. هربار با خودم قرار می‌گذاشتم که درس‌های متمم را برای این موضوع پیگیری کنم و البته هربار سهل‌انگاری می‌کردم.

تصمیم جدی را وقتی گرفتم که در فایل فرهیختگی، محمدرضا شعبانعلی یکی از توصیه‌هایش برای یادگیری مادام‌العمر این بود که خودمان را در معرض یادگیری قرار دهیم و از فواید این کار نسبت به مطالعه‌ی خالی، گفته بود.

همین باعث شد...

در راستای ادامه‌ی میکرواکشن‌ها برای بالا بردن عزّت‌نفس، هفته‌ی پیش اتفاق جالب دیگه‌ای هم برام افتاد.

شاید ثبت این‌ها، هم بهونه‌ای باشه برای تداوم نوشتنم و دست‌برداشتن از کمال‌طلبی در نوشتن و هم این که بتونم بعدها مسیری که طی کردم رو ببینم.

هفته‌ی پیش هوا بارونی بود، وقتی با دوستم در حال راه رفتن تو خیابون بودیم، پام لیز خورد و خوردم زمین!

تو دنیای امروز آدم‌ها همه چیز دارند اما شاید چیزی که از همه کمتر داشته باشند یا بعضی‌ها اصلا نداشته باشند، تجربه‌ی آرامش است، آرامشی که به دنبالش توجه و تاثیر هم می‌آید.

سال‌هایی که تنور وبلاگ‌نویسی داغ بود، همیشه با خودم فکر می‌کردم وبلاگ‌نویسی با همه خوبی‌هایش تمرکزمان را ربوده! دغدغه‌ی پیدا کردن سوژه و تب و تاب بالا بردن تعداد کامنت‌ها و بازدیدها، از چیزهایی بود که بنظرم می‌رسید آرامش آن روزهای ما را مختل می‌کند. ما زمانی را پشت سیستم به نوشتن و خواندن اختصاص می‌دادیم